АЛТЫНОРДА
Новости

Әлемдік телеарналардың қазақ тілінде хабар таратуы – заман талабы

– Жақында «Болашақ» халық­ара­лық стипендиясы арқылы Ан­глияға сапарлайды деп естідік. Журналистердің осы бағдарлама арқылы шетел асқаны көп емес. Сұхбатымыздың әлқиссасын осы тұстан өрбітсек. Нендей мақсат көздедің?

 

– Қазір оқимын деген жас­тар­ға шетелдің кез келген оқу орнына түсуіне кедергі жоқ. Өйт­кені көптеген дамыған мемлекет­тер жатжұрттың жастарын өзде­рінде оқуға тартып, арнайы грант­тар да бөледі. Мұның саяси астары бар. Шет мемлекеттің оқуын түгескен жастар сол елге барынша лояльды, толерантты болады. Әрі шет мемлекет дары­ны­мен ерекше көзге түскен жас­тарды өздерінде қалдыруға бар күшін салады. Осы тұрғыдан алғанда бір досымның АҚШ мемлекеттік департаменті бөлген грантқа әлемнің ең озық Гарвард университетіне оқудан бас тартуын ерлікке бара-бар деп білемін. Оның себебін сұраға­ным­да «шетелдің ақшасына оқы­саң, оның «ақысын» түбі сол елге қайтару керек» деп жауап қатты. Өз басыма келер болсам, жат­жұрттың грантына емес, туған мемлекетім бөлген стипендияға оқуды өзіме ерекше мәртебе кө­ремін. Оқу орны ретінде әлемдік тележурналистика үрдістерінің негізін қалаушысы – Британия Корольдігін таңдадым. Мақсатым біреу ғана. Әлемнің ең дамыған мемлекетіндегі журналистік дәс­түрлерді көріп-білу – мен үшін аса маңызды. Әрі ағылшын тілін тереңдеп игеруге бел будым.

– Қазір ағылшын тілінің маңы­зы біздің қоғамда артып келеді. Бірақ көбіне біздің журналистерге ағылшынша тіл білу шетелдегі мен­шікті тілшілерге ғана қажет сияқты. Айлап, жылдап шетел­ге бір шығатын журналистер күн­делікті жаттығып тұрмағасын тілді ұмытып қалуы мүмкін ғой…

– Журналистігіміздің арқа­сын­да көптеген шет мемлекеттерге сапарлап жатамыз. Шетелдегі жур­налистерге арналған түрлі семи­нар, конференциялардың «дәмі» бұйырып жатады. Бір нәр­се анық – шетелге шығатын жур­налистер өз елін таныстыратын өкілдер. Біздің қазақ журналис­тері шетелге көп бармаса, онда жатжұрттықтар біздің ел туралы қандай байлам жасайтынын кім білсін?! Осы ретте қазір бізде «ха­лықаралық журналистика» са­ласы дамымай жатыр деп айта аламын. Мамандығым да негізі осы халықаралық журналистика еді. Бірақ әзірге осы салада жұмыс істеп жатырмын деп айта ал­май­мын.

– Жақында фейсбуктегі әлеу­мет­тік желіде «Бойымда вестерни­зация мен қазақылық тайталасып жатыр. Соның қайсысы жеңер екен?!» деген жазбаңды оқыдым. Сенің басыңдағы жағдай біздің қоғамда орын алып жатқан жоқ па, қалай ойлайсың…

– Қазір барлық салада ғалам­данған қазақ пен қазақы қазақтың арасында жүріп жатқан тайталас қой. Өйткені ұлттық болмы­сыңды сақтап, әрі батыстық озық дәстүрлерді теңдей етіп бойыңда тәрбиелеу айтуға оңай болғанмен, іс жүзінде қиындау. Тіпті бұл тай­та­ласу құбылысы дінімізде де бар. Қанша жерден, ұлттық дәстүр, салт-санамызға негізделген Әбу-Ханифа мәзһабын ұстанамыз де­сек те, кей жастар өзімізге жат ағым­дардың жетегінде кетіп қа­лып жатқан жоқ па?! Бұл тұрғыдан алғанда өз ұлттық болмысын сақ­тап, әрі озық технологияларды иге­ре білген Жапония, Қытай, Малайзия, Түркия сияқты мем­лекеттер үлгі тұтуға лайық. Осы мемлекеттер басшыларының бар­лығының өткен ғасырдағы басты саяси бағыты – «весте­р­ни­зация» болған. Меніңше, батыс­тану мен қазақтанудың арасында теңгермешілік ұстай білген азамат қана ұтары анық. Қуантарлығы, біздің қазақ қоғамында ондай азаматтар көбейіп келеді. Қара­байырлық, ескінің сарқыншағы деп түсінетіндерді «қағынан же­рі­ген» деп жатамыз. Мұндай ұлт­тық нигилизмнің қаупі туралы көп айтылады. Санасы ұлттық құн­дылықтардан ада пенде ма­нипуляцияға оңай көнеді, яғни, олардың ерік-жігерін билеп-төстеу оңай. Тіпті кейде «қазақ тілін білмесек те, ұлтжандымыз» деп өрекпитіндерді өз басым сана соғысында жеңілгендер деп біле­мін, аяймын. Сондықтан оны қа­рабайырлық деп түсінетіндерді осы соғыстың құрбандары деп танимын.

– «Өзекжарды» бағдарламасын дайындау барысында біраз тұл­ғалар­ды –мемлекеттік шенеунікті эфирге шығардың. Жалпы, ел ішінде көңілінен шыққан тұлға­лар­ды «шенеунікке ұқсамайды, кіші­пейіл» деп жатады. Шенеуніктің бү­гінгі бейнесі жайлы пікіріңді көп­шілікпен бөлісуге дайынсың ба?

– Тәуелсіздіктің алғашқы елең-алаң жылдарында билік тар­мақтарына бақылау әлсіреген соң, басқарушы органдар қызмет­терін тек баюдың жолы деп түсі­ніп келгені жасырын емес. Салдарынан, ел ұғымында ше­­­неу­­­нік­тің жағымсыз кейпі қа­лыптасты. Журналистиканың ле­к­сиконында да «парақор ше­неунік, жемқор әкім» сияқты стереотип сөздер сол тұстарда мықтап бекіген еді. Қазір бай­қасам, бұл жағымсыз стереотип толықтай болмаса да, аздап сейіле бастаған. Өйткені заң, тәртіп қаталданған сайын, шенеунікке артылар жауапкершілік те күшейе бастады. Меніңше, халықтан жа­сырары жоқ, барынша ашық ше­неунік ақпарат құралдарында жиі көрініп тұруы керек. Сол арқылы халықтың оған деген сенімі қайта арта түседі. Менің журналистік тәжірибемде мынадай қызық бол­ған. Кезекті түсірілімде қатар­дағы жол полициясы қызметкерін сұхбат беруін өтініп ем, шімірік­пестен: «Саған сұхбат берсем, көлік жүргізушілердің бәрі мені экраннан көре салып, «мынау не деп ақылсынып тұр, кеше ғана көшеден ұстағаны үшін оған ақ­ша бергем» деп айтар» деп күліп жатыр. Эфирге шығудан қашқан­дарға мен кейде осы оқиғаны айтып беремін. Кейбіреуі түсініп, еріксіз келісімін береді. Алайда эфирофобиясы барлардың тағы бір танымал желеуі бар. Ол «те­ледидардан қайта-қайта жыл­тыңдай берсем, жоғары тұрған бастықтарыма жақпай қаламын-ау» дейтін қасаң түсінік. Айтары бар азаматтар осылай жалтақ­сы­нып, эфирден көрінуден ат-то­нын ала қашатыны жақсы емес. Саясаткерлер арасында айтыла­тын мынадай әзіл бар: «ТВ көру үшін емес, сөйлеу үшін қажет».

– Телеарна табалдырығын жаңа аттаған жас тележүргізушілер мен аға буынның арасында байла­ныс бар ма?

– Аға буын мен жас буын ара­сындағы байланыс дегенде мені қынжылтатын нәрсе бар. Дұрысы, ол байланыстың үзіліп қалғанына мына жайт куә. Теле­визияның алғашқы қарлығаш­тары болған тұлғаның бірі әрі бірегейі Совет Мазғұтов болатын. Қазақ баспа­сөзінде Сейдахмет Бердіқұлов қандай қадірлі болса, қазақ те­левизиясында Мазғұтов есімі сон­дай қастерлі. Қай сала­ның тұң­ғышы әдетте айрықша ұлық­талады ғой. Совет аға тұң­ғыш ер азамат диктор, спорт ком­мен­таторы, Мәскеуде «Время» бағ­дарламасын орыс тілінде жүр­гізген диктор, қазақ тележурна­листикасы теориясы бойынша алғашқы тырнақалды кітаптың авторы да еді. Соған қарамастан Мазғұтовқа арналған бірде-бір ғылыми конференция, ісшара, дөңгелек үстел, тіпті ең құры­ғанда мини-футболдан турнир өткенін де көрмеппін. Осыдан үш жыл бұрын телевизия телқоңы­ры­ның жетпіс жылдығы елеусіз ғана өтіп кетті. Телевизия тұң­ғышының шетқақпай қалғанын таутұлғаның аталас туысы, про­фессор, ғалым Серік Негимов те қынжыла жеткізген еді. Жалғыз ол емес, телевизияға бар ғұмырын арнаған талай тұлғаларымыз елеу­сіз ғана өмірден өтіп жатыр. Енді тек барымызды бағалап, тірілерді құрметтесек деген ой ғана мендегі.

– Дәл қазіргі кезде қазақ те­ле­арналарына байланысты бір теріс тенденцияны байқауға болады. Біріншісі, кез келген телеарнаны алып қарасаңыз, қостілділікті нор­маға айналдырып алған. Екі жүр­гізушінің бірі – орысша, бірі – қазақша сөйлейді. Қостілді­лікті қалыпты дүние секілді те­леарналар арқылы арнайы наси­хат­тап отыр. Бұл үрдіс сенің көңі­л­іңе жаға ма?

– Қостілділік мәселенің ең тиімді шешімі емес екені белгілі. Өйткені жағдай тең емес. Ықпал­сыздауы ықпалдысына әлі де кіріптар. Бірақ түбінде ресми тілдің ықпалы азайып, орнына ағылшын тілі үстемдік орнайтын сыңайын байқаймын. Сол тұста ағылшынша бағдарлама, хабар­ларды көптеп дайындау өзекті болады. Қазір бұл болжамым ерсі боп көрінер. Бірақ жағдайдың өзі соған әкеп тірейтінін аңдаймын. Қазірдің өзінде мектептерде бі­рін­ші сыныптан бастап, ағыл­шынды оқыту қолға алынды. Уни­верситеттерде ағыл­шынша сабақ беретін оқытушылар легі қалыптасып жатыр. Келе­шекте ағылшын тілді орта қа­лып­тасса, ағылшынша ақпарат құра­лы да қалыптаса бастайды.

– Сонда бір тілді екінші тілмен алмастырғанда не ұтамыз?

– Бұл жерде айырмашылық бар. Орыс тілі – кезінде бізге күш­теп таңылған тіл, ал ағылшын – қазіргі ғаламдану, техника, ғы­лым, экономика тілі. Осы үдеріс­тен қалып қоймаймыз. Уақыт бә­рі­бір дегенін жасайды. Тиісінше, қазақ тілі мен ағылшынды біздің қоғам қатар үйренеді. Басты мәселе сонда. Бұл бағытта ақпарат құралдарының да атқарар рөлі зор. Мені ойландыратын тағы бір мәселе бар. Бізде көптеген ка­бель­дік жүйеде тарататын батыс­тық, ресейлік телеарналар бар. Олар біздің ақпарат кеңістігін пайдаланып отыр. Тиісінше, біз­дің заң аясында жұмыс істеп, қазақ тілінде хабар таратуы тиіс қой. Мәселен, әлемнің 33 тілінде хабар тарататын «Discovery Channel» телеарналар желісі бұрынғы кеңестік елдер арасынан украин, тіпті эстон тілінде хабар тарата­ды. Әлемге әйгілі «Euronews» та украин тілінде таратады. Ал Қа­зақстанның ақпарат кеңістігіне орыс тілінде тарайды. Қисын қай­да? Түбінде әлемдік ауқым­да­ғы телеарналардың қазақ тілінде таратуы тосын емес, қалыпты жағдай ретінде қабылдануы тиіс. Бұл жерде «алдымен өз арна­ла­рымызды қазақшалап алайықшы» деп кежегені кейін тартқан да құп емес. Бұл шара қатар жүріп отыр­ғаны мақұл.

– Әңгімені өзге арнаға бұрсам. Фейсбукта «Заман-пайым» айда­рын­дағы күнделік іспеттес жазба­ларыңды жариялап тұрасың. Келе­шекте құнды пайымдарды кітап етіп шығаратын ойың бар сияқ­ты…

– Дөп түстіңіз. Бұл ой мені көптен бері мазалап жүр. Кітап шығару қазір тіптен оңай. Тіпті демеуші табу да қиын емес. Бар түйткіл кітаптың прокаты, мар­кетингінде боп тұр. Бұл жүйе көрші Ресейде дамыған. Ол жақта бір жазушы немесе журналистің кітабы шықса, оның арғы өтім­ділігімен, яғни, маркетингімен сол кітапты тарату құқын алған кі­таптар желісі айналысады. Мы­салы, Леонид Парфеновтың ке­зін­де жүргізген «Намедни» бағ­дар­ламасындағы жазбалары жи­нақталып, жақсы безендіріліп, иллюстративті кітап болып шықты. Ол кітап біздің кітап дү­кендері желісінде де сатылып жатыр. Отандық қаламгерлер тек мемлекеттік тапсырысқа ғана арқа сүйейді немесе кітапты кө­біне болмашы 2000 данамен де­меу­ші қаржысына шығартып, ақы­рында мұқабасына қолтаңба­сын қойып, өзі таратып әуре боп жүргені. Сол кейіпке енгім кел­мейді. Әзірге кітап шығаруға құл­шынысымды тежеп тұрған осы себеп.

– Қазір ғаламтор мен телевизия арасындағы тартыс айқын байқа­лады және бұл үрдіс алдағы уақыт­та тек үдей түспек дейді маман­дар.

– Әзірге интернет теле­ви­зияны тұтастай алмастыруы не­ғай­біл. Өйткені телевизияның ғаламторға қарағанда қолжетім­ділік сияқты ерекшелігі бар. Те­ледидар ылғи да адамның көз ал­дында, көрнекі жерде тұрады. Тек дистанционды пультты алып, қа­жетті телеарнаны қоса қойыңыз. Әрине, кез келген телеарнаны «он-лайн» режимде интернеттен де көруге болады. Бірақ ол үшін компьютерді қосуға кететін уа­қыт­ты қосыңыз. Алайда келешек­те бұл айырма да жойылатын сияқ­ты. Ауылдық жерлерге интер­нет қолжетімсіз деу – қате түсінік. Көлік және коммуникация ми­нис­трлігі енді бір жылдан кейін барлық шалғай шағын ауылдарға дейін интернетпен қамтамасыз етілетінін мәлімдеп қойды.

– Өзіңіз қазір қайсысының тұ­ты­нушысыз?

– Көбірек интернетке иек ар­татынымды жасырмаймын. Ға­лам­тордан қызықты жаңалықтар, қоғамдағы жаңа трендтер туралы мәліметтер іздеймін. Жаңалықтар демекші, ақпарат құралының еш­қайсысы ақпарат жеткізудегі же­делділік жағынан жаһандық же­лімен иық тірестіре де алмайды. Өйткені телеарнадан таралатын жаңалық алдымен түсіріліп, мон­таж­далып, эфирге кетемін деген­ше, интернет оның алдын орап қояды. Жуырда, мәселен, елімізде болған ұшақ апаттарын халық әлеуметтік желілер, ақпарат агент­тіктері арқылы ұшақ құлаған соң жарты сағаттан соң-ақ, біліп, талқылап халықтық қорытын­ды­сын да жасап қойған. Ал теле­ар­налар бұл кезде ұшақтың құла­ғанын енді ғана жариялап жатты. Бірақ телевизия маманы болған соң, әлбетте телевизиядағы жаңа тенденцияларға құлағым түрік жүреді.

– Ендеше, заманауи телевизия­дан қандай оң нышан байқайсыз?

– Отандық телевизияда «narrowcasting» бағытында салалық телеарналар көптеп ашыла бас­тағаны қуантады. Тікелей аудар­ғанда «narrowcasting» – тар аяда тарату. Студент кездегі мына оқи­ға ойыма орала берді. Белгілі ақын, журналист, қазір хитке айналған «Көк тудың желбірегені» әнінің авторы Алмас Ахметбекұлы мәтін 1999 жылы осы салалық те­леарналар, яки, «narrowcasting» ту­ралы дәріс оқығанда, біз «ер­телі-кеш тек бір тақырып аясында қалайша хабар жасауға болады?» деп таңғалғанбыз. Бұл Аме­рикада салалық телеарналардың қарыш­тап дамыған кезеңі еді. Алғашқы салалық телеарналар АҚШ-та тіпті өткен ғасырдың жетпісінші жылдардың аяғында ашыла бас­таған. Әзірге бізде ақ­парат, мә­дениет, спорт, білім, ба­лалар, поп-саз саласында тарата­тын се­гіз телеарна бар. Енді ке­лешекте Қазақстан табиғаты, тарихы, қазақ киносы туралы те­леарна ашылуы жуық келешектің енші­сін­де деп білемін.

– Заманауи телевизияның ба­ғы­тын айттың, ал баспасөзде қан­дай жағымды үрдіс байқайсың?

– Қазақ журналистері де сала бойынша жазуға қалыптаса бас­тағанын аңдаймын. Қуантарлығы, экономика, спорт тақырыбына жа­затын журналистер қауымы қа­лыптасып келеді. Қазақ журна­листикасы бұрындары көбіне этнографиялық журналистика сияқ­ты әсер қалдыратын. Мақала­лардың көбі «біздің қазақта бұрын былай болған», «атам қазақ айт­қандай», «біздің қазақ бұлай іс­темеген» деген сарында жазылар еді. Өз басым мұны құптай қой­маймын. Сосын байқайтыным, мәселені бірден «алқымнан» ал­май, алыстан орағытып келіп жазу, жалпыдан бастаудан арыла бастаған сияқтымыз. Әлемдік журналистикада қазір кеңінен қолданылып келе жатқан тәсіл – «төңкерілген пирамиданың» (іn­verted pyramid) қазақ журналис­теріне жетіспей жататынын ғалым Намазалы Омашұлы да айтып жүр. Ол қағидат бойынша мақа­ланың мәйегі, ең қызық тұсы аяғына қалдырылмай, бірден басына шығарылады. Сол арқылы оқырманды тартуға талпыныс жасалады. Қазір «төңкерілген пирамидаға» қазақ журналистері жиі жүгіне бастағаны қуантады.

– Сұхбатыңызға рақмет.

Әңгімелескен Гүлбаршын АЙТЖАНБАЙ
http://www.aikyn.kz